عقاید بنیان گذار شیخیه

عقاید بنیان گذار شیخیه
تاریخ: ۲۸ بهمن ۱۳۸۹ در باب: شیخیه

او معتقد بود که:

۱٫ ائمه (‏ع) علل اربعه‏ عالم هستند.[۱]

۲٫ اصول دین عبارت اند از معرفت اللَّه، معرفت انبیا، معرفت ائمه‏ (ع) و معرفت رکن رابع که شیوخ و بزرگان شیخیه مى‏باشند.[۲] بر همین اساس، از مختصات او است؛ نفى عدل به عنوان اصلى از اصول دین و اعتقاد به رکن رابع.

۳٫ قرآن کلام نبى (ص) است.[۳]

۴٫ خدا با انبیا (ع) شىء واحدى هستند.[۴]

۵٫ امام عصر (عج) به خاطر ترس، به عالم “هور قلیایى” گریخته است و این عالمى روحانى، غیر از عالم مادى است.[۵]

“کنت دوگو بینو” وزیر اسبق دولت فرانسه در دربار ایران در کتاب “سه سال در ایران” مى‏نویسد: فرق شیخیه با سایر شیعیان در این است که شیعیان مى‏گویند: امام دوازدهم زنده است و با قالب جسمانى روزگار مى‏گذراند، ولى شیخى‏ها مى‏گویند: امام دوازدهم با قالب روحانى زنده است.[۶]

۶٫ پیوسته کسى در میان شیعه وجود دارد که به عنوان انسان کامل، سمت نیابت خاصه از حضرت حجت (عج) را بر عهده دارد و البته او خود را صاحب این مقام مى‏دانست.[۷] او نظریات خاصى در زمینه معراج پیامبر (ص)، معاد و… دارد که بررسى مجموعه‏ آراء و افکار او مجال دیگرى مى‏طلبد.

در هر حال آثار و مؤلّفات شیخ احمد از ۱۳۵ کتاب و رساله، فزونى دارد که اکثر آنها به چاپ رسیده است و از آن جمله است: جوامع الکلم، شرح الزیاره، شرح حکمه العرشیه، شرح مشاعر و… . کتاب‏هاى وى پر است از عبارت‏هاى معماگونه که در آثار صوفیه به چشم مى‏خورد.

سید محسن امین در این باب مى‏گوید: به کشفیه امورى نسبت داده مى‏شود که اگر درست باشد، غلو بوده و مایۀ خروج از دین است و از شیخ احمد و امثال او از علماى کشفیه، شطحات و عبارت‏هاى معما گونه‏اى صادر شده است که شبیه شطحیات برخى از صوفیه است.[۸]

منابع، جهت مطالعه‏ بیشتر:

۱٫ خرافات شیخیه و کفریات ارشاد العوام، خالصى.

۲٫ کشف المراد (بررسى عقاید شیخیه) الف، حکیم هاشمى.

۳٫ الکرام البرره، ج ۱، ص ۸۸ – ۹۱٫

۴٫ دلیل المتحیرین، ترجمه، محمد کریم خان، ص ۱- ۵۱٫

۵٫ مقدمه الشواهد الربوبیه، سید جلال الدین، آشتیانى.

۶٫ عقاید الشیخیه، علاءالدین سید امیر محمد، الکاظمى القزوینى.

۷٫ نقد و بررسی شیخیه تبریز و وجوه تمایز آن با دیگر شیخیه، پایان نامۀ دانشگاه مفید، آقازاده.

[۱] همان.

[۲] قصص العلما، ص ۴۳٫

[۳] مجله انتظار، شماره اول، ص ۲۴۰ – ۲۵۰٫

[۴] همان.

[۵] همان.

 [۶]مرتضى مدرسى چهاردهى، شیخیگرى، بابیگرى، ص ۴۱٫

[۷] همان، ص۷۳ – ۷۵٫

[۸] اعیان الشیعه، ج۲، ص ۵۸۹ –